डॉक्टरकीच्या पलिकडे
डॉक्टर : डॉ.ए.डी. कांबळे
ऑफिसचं
शिफ्टिंग केल्याचा दुसरा दिवस... नुकतंच ऑफिस उघडून कामाला सुरुवात केलेली...
इतक्यात वडीलांच्या मोबाईलवरुन डॉक्टरांचा आवाज ऐकून क्षणात परिस्थितीचा अंदाज
आला. कारण यापूर्वी दोन तीन वेळा अशीच डॉक्टरांच्या फोनने आमची पळापळ झाली होती...
'हार्टबीट्स बिघडलेयत... इसीजी काढलाय... यु हॅव टू क्वीक ॲडमिट हिम टू
रत्नागिरी... इमिजिएटली... तूला रत्नागिरीतून इकडे यायला एकदीड तास जाईल
त्यापेक्षा मी सांगतो काय करायचे ते...' असं म्हणून फोन कट झाला. माझ्यासमोर
बसलेल्या कस्टमरचं घेतलेलं काम पूर्ण करण्याचा प्रयत्न करीत होतो खरा मात्र मनाची
चलबिचलता खायला येत होती... काहीच मिनिटांत परत वडीलांच्या फोनवरून बहिण बोलत
होती, 'सर ओपीडी टाकून स्वत: निघालेयत आपली गाडी आणि सर्व साहित्य घेवून.' स्वत:ची
गाडी आणि औषधं घेवून सर स्वत: निघाले म्हणजे नक्कीच तब्बेत डेंजरझोनमध्ये असणार हे
मला कळून चुकलं होतं... मला धीर देत माझ्या पत्नीने ऑफिस आवरलं आणि आम्ही लागलीच
हॉस्पिटल गाठलं... एकेक क्षण युगासारखा वाटू लागला होता... सरांनी गाडी अवघ्या
पाऊण तासात हॉस्पिटलच्या स्टेप्सजवळ लावली... ऑन दी वे असतानाच सरांनी लोटलीकर
डॉक्टरांशी बोलल्यामुळे ते तडक डॉक्टरांच्या केबिनमध्ये वडीलांना घेवून गेले.
डायग्नोसिस झाल्यावर ताबडतोब आसीयुपर्यंत सर स्वत: हजर राहून सर्व ट्रीटमेंट करवून
घेत होते... जाताना ओपीडी टाकून आल्याचं सरांना बोलताच, 'अरे आपला हा पेशंटही महत्वाचाच
की रे. क्विक डिसीजन घेतला म्हणून बरं झालं,' असं म्हणून माझ्या पाठीवरून हात
फिरवून सर तशाच भरधाव वेगाने परत आपल्या हॉस्पिटलच्या दिशेने निघून गेले... जशी
त्यांची पांढरी शुभ्र आलिशान गाडी पुन्हा वाऱ्याशी स्पर्धा करु लागली तशी माझ्या
कृतज्ञतापूर्वक विचारांचीही... किती जिव्हाळा, किती माया, किती आपलेपणा ह्या
एवढ्या मोठ्या माणसात..!
असं म्हणतात की, प्रत्येक
माणूस एक नवं पुस्तक असतो. पुस्तकं वाचता वाचता माणसंही वाचायला शिकलं की त्या
माणसाच्या आपण कधी जवळ जातो आणि परस्परांमध्ये कधी ऋणानुबंध निर्माण होतात ते स्वत:लाही
कळत नाही. बरेचदा आपण एकदुसऱ्याबद्दल गरज नसताना आणि त्या व्यक्तीला पुरेपूर ओळखत
नसतानाही सहजपणे त्याच्याबद्दलचे बरेवाईट मत व्यक्त करीत असतो. अशाने आणखीनच
एखाद्याबद्दल समज-गैरसमज निर्माण होतात. कधी कधी हेतूपुरस्सरही या गोष्टी घडविल्या
जातात. दूरून एखाद्याबद्दचे निश्चित असे मत योग्यपणे मांडले जावू शकत नाही. यात
उणीवा-अतिरेकही घडू शकतो. त्यासाठी त्याच्या जवळ गेल्याशिवाय एखाद्याची खरी पारख
करता येत नाही. मला आजवर भावलेल्या व्यक्तींपैकी एक व्यक्ती म्हणजे खंडाळ्याचे
धन्वंतरी हॉस्पिटलचे डॉ. अनिलकुमार देवाप्पा कांबळे! (बी.एस.सी.एम.बी.बी.एस.)
आवाजात प्रखरता आणि चेहऱ्यावर वैद्यकीय विद्वत्ता लाभलेल्या डॉक्टरांची तितकीच
सामाजिक संवेदनाही त्यांच्याशी बोलताना अधूनमधून डोकावतेच! त्यांच्याकडे येणाऱ्या प्रत्येकाचे त्याच पहाडी
आवाजात स्वागत करणाऱ्या डॉक्टरांची पहिल्यापहिल्या कुणालाही थोडी भिती वाटली नाही
तरंच नवल. पण जसजसे विचारांचे पैलू एकामागोमाग उलगडत जातात तसतसे परस्परांची अंतरं
नाहीसी होतात आणि ते कधी आपलंस करुन टाकतात ते उमगतंच नाही.
अडीच दशकांपूर्वी सर वाटद खंडाळा प्राथमिक
आरोग्य केंद्रात वैद्यकीय अधिकारी म्हणून शासकीय सेवेत रुजू झाले खरे पण फार काळ
ते नोकरीमध्ये रमले नाहीत. आयुष्यात रिस्क घेण्याच्या वृत्तीमुळे त्यांनी
वेलसेटल्ड पगाराची नोकरी झुगारून देवून येथेच स्वत:चे क्लिनिक सुरु केले. 'नोकरी
म्हणजे गुलामी' हे जणू त्यांचं ब्रीद! आणि विशिष्ट चौकटीत राहून
स्वत:ला बंदिस्त ठेवणे कधीच पसंत नसलेले डॉक्टर गरीबातील गरीब रुग्णांची ते जीव
लावून सेवा करु लागले. वैद्यकीय पदवीची शपथ ग्रहण केल्याची त्यांच्यामध्ये सतत
जाणीव असल्यामुळे गोरगरीबांना अशक्य असणाऱ्या आजारातून बाहेर काढणे अविरतपणे सुरुच
आहे; कोणाकडूनही पैशांची अपेक्षा न करता. आजही मी अनेकदा
पाहिलंय गरजू रुग्णांना मोफत उपचार करताना, औषधकंपन्यांनी दिलेल्या Not for sale ची सॅम्पल्स गरजूंना देताना. आज पंचक्रोशीतच नव्हे तर
दशक्रोशीतून डॉक्टरांना शोधत-शोधत येणारे रुग्ण जेव्हा बरे होऊन जातात त्यावेळी
डॉक्टरांच्याप्रति रुग्णांच्या मनातील कृतार्थ भाव पाहणाऱ्याला सर्व काही सांगून
जातो. आज या परिसरातील गरीबातील गरीबापासून ते श्रीमंत व्यापारी,
शिक्षक-प्राध्यापक, राजकीय पुढारी (डॉक्टर पुढाऱ्यांना गंमतीने 'कार्यकर्ते'
म्हणतात), नोकरवर्ग, रिक्षाचालक, ड्रायव्हर, विद्यार्थी ते अगदी युपीबिहारी
कामगारवर्ग या सर्व घटकांमध्ये डॉक्टरांचे नाव आदराने घेतले जाते. त्यांच्याकडे
येणारा प्रत्येक रुग्ण हा दृढ विश्वासाने येतो आणि जाताना तरतरीत होवून जातो.
पेशंटकडून जितकी फीस घेतात त्याच्या कितीतरी पटीने त्यांच्या हातून समाजसेवा घडते
हे खरंतर फार थोड्याच लोकांना माहित आहे... त्यांना कौतुकाची-प्रसिध्दीची आस नाही.
सामाजिक सेवा करण्याचे व्रत घेतले ते आजही अबाधित आहे. आणि त्यास त्यांची
अर्धागिनी - आमची काकी तितक्याच खंबीरपणे पाठीशी उभी आहे... खरंच आदर्श पतीपत्नी
असंच वाटतं त्या उभयतांकडे पाहून... सरांच्या मनात प्रत्येकाबद्दलचा जसा
कृतार्थभाव असतो तशीच पत्नीविषयीची कृतज्ञता अनेकदा त्यांच्या बोलण्यातून जाणवते.
अनेक वर्षे सर येथील प्राथमिक, माध्यमिक व महाविद्यालयांना दरवर्षी यशस्वी
विद्यार्थ्यांचं कौतुक करुन त्यांना देणगीच्या व शैक्षणिक स्वरुपात सहाय्य करतात
कुठल्याही प्रसिध्दीची अपेक्षा न ठेवता. आपली दोन्ही मुलं ज्या प्राथमिक शाळेत
शिकली त्या शाळेत तर प्रजासत्ताक व
स्वातंत्री दिनी आवर्जुन उपस्थित राहतात. यातून सरांची शिक्षणाविषयीची आत्मियता व
जिव्हाळा दिसून येतो.
आपल्या
दोन्ही मुलांना अभ्यासाचे कोणतेही क्लास न लावता जणू स्वत:चाच अभ्यास असल्यागत सर
त्यांची तयारी करून घेतात. मुलांसोबत रात्ररात्र जागणर करून परत दुसऱ्या दिवशीचं
काम तितक्याच उत्साहाने व लिलया सांभाळतात. त्यासाठी त्यांना अनेक त्याग करावे
लागलेयत... डॉक्टर म्हटलं की सतत पेशंटच्या सहवासात येणं हे ओघाने आलंच. नवनवीन
येणाऱ्या रोगांचा विषय निघाल्यावर कधी कधी डॉक्टर नकळतपणे, 'मी का केलं माझ्या
दोन्ही मुलांना डॉक्टर..?' असं बोलून जातात आणि काही क्षण निरव शांतता पसरते.
प्रगतीच्या शिखरावर पोहोचत असलेल्या आपल्या मुलांची अजूनही काळजी आणि आभाळाएवढी
माया शेवटी बापच करणार नाही तर कोण..? शेवटी डॉक्टर हे देखील
माणूसच ना आणि आईबापाची माया, काळजी हे ओघाने आलंच.
त्यांची कर्तुत्ववान
मुलं आज उच्चविद्याभुषित डॉक्टर होत असली तरी त्यांची अभ्यासाची तयार ही सरांनी
त्यांच्या बालपणापासूनच करून घेतलेली आहे. पण आपणाला मात्र एरवी लक्ष नसलेल्या
वृक्षाला जेव्हा फळं-फुलं येतात तेव्हाच ते नजरेला येतं; तसंच
त्यांचा मुलगा कोणतेही कोचिंग क्लास न लावता मॅट्रिक, बारावी आणि नीटच्या परीक्षेत
घवघवीत यश संपादन करतो ना त्यावेळी परिसरातील इतर डॉक्टर व पालक आपल्या मुलांना
घेऊन मार्गदर्शनासाठी सरांकडे येतात व सरही आपला व्याप सांभाळून त्यांचा अभ्यास
करवून घेतात. यात त्यांना घवघवीत यश मिळवून देण्यास सरांचा सिंहाचा वाटा असतो. पण
हे सर्व अगदी विनामुल्यच. तसेच रत्नागिरीतील प्रतिथयश डॉक्टरही खास आपल्या मुलांना
घेवून खंडाळ्याची वाट धरतात आणि मग अपेक्षेप्रमाणे यश मिळाल्यावर सरांचाही आनंद
द्विगुणित होतो.
सरांना
पहिल्यापासूनच तंत्रज्ञान आणि त्याबद्दलच्या मेकॅनिझमचे कुतुहल. कॉम्प्युटर,
टिव्ही ते अगदी मिक्सर पासून लाईट्सच्या स्विचपर्यंत प्रत्येक वस्तूची यंत्रणा
तपासण्याचा जणू छंद ते फावल्या वेळेत करतात. एकदा त्यांच्या घरातल्या प्रिंटरवर
त्यांनी केलेला प्रयोग गंमतीशीर आहे. प्रिंटरची महागडी कारट्रेजेस वारंवार
बदलण्याच्या समस्येवर आपल्याच हॉस्पिटलमधल्या सिरींज व निडलच्या सहाय्याने उपाय
शोधतात तेव्हा त्यांच्यातल्या सृजनशीलतेचं दर्शन होतं. जसं निपचित पडलेल्या
पेशंटला आपल्या सलाईन व इंजेक्शनद्वारे तरतरीत करतात तीच थेरपी ते आपल्या
प्रिंटरवरही लागू करून प्रिंटरला पुन्हा ताजातवाना करून त्या निर्जिव वस्तूतही
प्राण आणल्याशिवाय डॉक्टरांना चैन कशी पडेल? वैद्यकीय क्षेत्राबरोबरच तांत्रिक अभियांत्रिकीत रस
असल्यामुळे सर औत्सुक्यापोटी एखाद्या गोष्टीचा झपाटल्यागत शोध घेवून त्यावर उपाय शोधून
तो अंमलात आणल्यावरच ते शांत होतात. चंद्रयान २ च्या अपयशानंतर सर जेव्हा भरभरून
बोलू लागले तेव्हा तर त्यांना डॉक्टरी पेशापेक्षा सायंटिस्ट होण्यात फार रस
असल्याचं जाणवलं. वैद्यकशास्त्रात निपुण तर होतेच पण त्यांची मॅथ्सवरची कमांड
पाहून थक्क व्हायला होतं. एकदा कुडाळची भाची बारावीला असताना ती माझ्या सोबत
हॉस्प्टिलला आली. सरांनी जाता जाता तिला फिजिक्समधल्या इक्वेशन्सचा बेसिक फंडा
अगदी सोप्या भाषेत समजावून सांगितला. त्यामुळे तिला याचा फायनल एक्झामला खूप फायदा
झाल्याचं सांगून ती आजही सरांची आठवण काढते. पण म्हणून माणूस हा कायम विद्यार्थी
असतो आणि तो असायलाच हवा असा त्यांचा आग्रह. त्यांच्यामते प्रत्येक माणसाकडून काही
ना काही शिकण्यासारखे असते; मग तो लहान असा वा मोठा. कॉम्प्युटर, मोबाईलमधील
फिचर्स सर लहानग्यांकडूनही तितक्याच तन्मयतेने समजावून घेतात.
सरांच्या फर्निचरमध्ये खूप चांगली चांगली पुस्तके जतन करून
ठेवलेली आहेत. पण आता व्यस्त जीवनशैलीमुळे वाचनाची आवड असूनही वेळ मिळत नाही.
भूतकाळातील घटना कधी कधी सरांच्या तोंडून ऐकायला मिळतात. त्या खूप रोमांचकारी
वाटतात. म्हणून सरांना बायोग्राफी लिहिण्याचे सुचवले खरे; पण त्यांच्या व्यस्त कामामुळे अजूनही त्या कदाचित शब्दबध्द
झाल्या नसाव्यात असे वाटते.
सेवानिवृत्त वडील आज
वार्धाक्यात अंथरुणाला खिळून असतानाही त्यांचा आपल्या या मुलाकडेच राहण्याचा
आग्रह. सकाळ संध्याकाळ ओपीडी, रात्रीअपरात्री इमर्जन्सी यामुळे वेळेत आहार, पुरेशी
झोप व विश्रांती नसलेल्या इतक्या बिझी शेड्युलमध्येही रिमाईंटर लावल्यागत सरांची पावले
वडीलांकडे धावतात. त्यांची सर्व सेवा सर स्वत: करतात कुणावरही विसंबून न राहता.
कधीकधी मदतीला त्यांचा मुलगा डॉ. शुभम आणि हॉस्पिटलातले सहकारी देखील असतात.
आईवडीलांची मनापासून सेवा करण्याचे संस्कार ते अप्रत्यक्षपणे आपल्या मुलांवर देखील
करतात.
सरांचे आजचे यश पाहून कुणालाही हेवा वाटेल. पण हे सर्व
उभारण्यापूर्वीचं त्यांचे स्ट्रगल लक्षात घेण्यासारखं आहे. बहिणीला वेळेवर पोहोचता
यावं म्हणून वडील आणि स्वत: सायकलने पंधरा सोळा किलामिटर डबलसीट सायकलिंग करणे,
तीच्या पाठीशी खंबीरपणे उभे राहून स्थीरस्थावर केले. हे करीत असताना दृढ होत
जाणारी ऋणानुबंधांची गुंफण, सद्‌विवेकबुध्दीची कास आणि सहनशीलता या त्यांच्या
अंगभुत पैलूंचा आयाम विस्तारत गेलाय आणि म्हणून आज इतक्या प्रगल्भ ज्ञानाने
धीरगंभीरता लाभलेल्या व्यक्तीचा-डॉक्टरांचा लोकस्नेह हा दिवसागणीक वाढतच चालला
आहे.
सौहार्दपूर्ण
मैत्रीचे संबंध जतन करणाऱ्या सरांच्या स्वभावामुळे रत्नागिरीपासून ते कोल्हापूर,
पुणे, मुंबई येथील निष्णात डॉक्टरांशी त्यांचे सलोख्याचे संबंध आहेत. तिथपर्यंत
जाणाऱ्या पेशंटचं काम नुसत्या फोनवरून तोबडतोब व अल्पदरात करुन देणारे डॉक्टर मला
वाटतं या पंचक्रोशीतच काय दशक्रोशीतही नसावेत!
प्रत्येक रुग्णाची तपासणी
करताना कामातील शिस्तप्रियता ते आपल्या सहकाऱ्यांनाही लावतात. मी अनेकदा पाहिलंय,
पेशंट आत येतायेताच त्याचं निरीक्षण करुन त्याला काय व्याधी असावी याचे
तर्कबुध्दीने परिक्षण करून मग त्याला तपासताना पेशंटच्या प्रत्येक देहबोलीची योग्यपणे
सांगड घालतात. मला वाटतं कदाचित यातच त्यांच्या अचुक डायग्नॉसिसचं गमक असावं.
धन्वंतरी हॉस्पिटलची डौलाने उभ्या असलेल्या इमारतीवर तथागतांच्या
आशीर्वादरुपी हस्ताचे पेंटींग व आतमध्ये प्रवेश करतातच डॉ. बाबासाहेबांची प्रतिमा
नजरेस पडते. तथागत व बाबासाहेबांच्याप्रति असणारा अभिमान आणि त्या दोन्ही
महामानवांच्या क्रांतीकारी कार्याचा सखोल अभ्यास सरांच्या बोलण्यातून दिसून येतो.
तसेच काकीच्या माहेरचे सर्व उच्चशिक्षीत असून आंबेडकरी चळवळ आणि अंनिसच्या चळवळीशी
निगडीत असल्याचे सर अभिमानाने सांगतात.
माझ्याही प्रतिकुल परिस्थितीत मला सावरायचं काम केलंय ते सरांनीच! घरापासून जवळची बऱ्यापैकी पगाराची खाजगी कंपनीची नोकरी
सोडली आणि स्वत:चा नवा व्यवसाय सुरु केला. व्यवसाय सुरु केल्यावर काही दिवस खूप
हालाकीत गेले. मी काहीसा खचून गेलो तेव्हा यातून मला सावरलं ते डॉक्टरांच्या
दृढतापूर्वक सांगितलेल्या शब्दांनी. "नोकरी म्हणजे गुलामी-बॉदरेशन, तर
स्वत:च्या व्यवसायात मिळतो तो आत्मसन्मान-सटिसफॅक्शन" हे सरांचे शब्द मला
आजही स्फूर्तीदायक वाटतात.
बरं, कुणालाही वाटेल की वैद्यकीय डिग्री आणि इतकी वर्षे अविरतपणे
करीत असलेली प्रॅक्टिस आणि त्या प्रॅक्टिसमधून आलेले बरेवाईट अनुभव, कामाची
शिस्तप्रियता त्याचबरोबर सामाजिक बांधिलकीच्या जाणिवेतून गरजूंना सतत पुढे असणारा
मदतीचा हात या आणि अशा अनेक गुणांमुळे धीरगंभीरता लाभलेले डॉक्टर 'अरसिक' असतील.
पण हा अंदाज फोल ठरतो. सर जुन्या हिंदी-मराठी गाण्यांचे फार शौकीन आहेत. त्यांच्या
गाडीमध्ये 'ओल्ड इज गोल्ड'चं मोठं कलेक्शन आहे. इतकंच काय, माझ्या युट्युबवरील
अशाच एका जुन्या गाण्याचं सर आणि काकीही जेव्हा भरभरुन कौतुक करतात ना त्यावेळी
त्यांच्यातला एक कलाकार दिसून येतो. अगदी कालपर्यंत मला माहित नसलेल्या आणखी एका
कलेचा आविष्कार सरांकडे पहायला मिळाला. पेन्सिलने स्केचिंग करुन अमिताभ बच्चन,
रेखा, सविता प्रभु (सरांची आवडती अभिनेत्री), भाग्यश्री पटवर्धन, लतादीदी तसेच आपल्या
आजी-आजोबांचीही रेखाटलेली चित्रे अक्षरश: जिवंत व बोलकी वाटतात. ही चित्रं सरांनी
कॉलेजात असताना काढलेली आहेत हे त्या चित्रांच्या खाली कोपऱ्यात लिहून ठेवलेल्या
तारखांमुळे स्पष्ट होते. आजच्या टूƒƒ बिझी शेड्युलमधून सरांची
ही कला आजही जिवंत रहावी यासाठी त्यांना त्यांच्याच एका खास व्यक्तीचं चित्र
काढावयास सुचवलंय खरं... पहावूयात कधी पूर्ण होतंय ते.
लग्नसमारंभ, वाढदिवस वा
अन्य कोणत्याही इन्व्हिटेशनचा आदर ठेवून सर वेळात वेळ काढून त्या कार्यक्रमाला
उपस्थित राहतात. तर कधी हॉस्पिटलच्या वातावरणापासून दूर असताना पत्नीसह इतरांसोबत
मिश्किलपणा साधून कामाचा ताण घालविण्याचा प्रयत्न करतात. पेशाने शिक्षिका असणाऱ्या
माझ्या पत्नीच्या आजारपणाच्या वेदना तिला विसरविण्याचा प्रयत्न करताना डॉक्टर,
'शिक्षक हा एक नको तितका चिकित्सक प्राणी' असल्याचा मिश्किलपणा करुन त्यांचे
वडीलही सेवानिवृत्त शिक्षक असल्याचे आवर्जून सांगतात आणि एकच हशा पिकतो. एकदा तर सर
इतके व्यस्त असूनही आमच्या दोन छोट्यांसाठी हॉस्पिटलातल्या भिंतीवरील पालीचा गंमतीशीर
सीसीटीव्ही फुटेज एडिट करून व्हॉट्सअपद्वारे पाठवतात तेव्हा सरांचं राहून राहून
नवल वाटतं. त्यांच्यातल्या निर्मळ सरळसाध्या गुणांमुळे येणाऱ्या प्रत्येक नातेवाईकाचा
भरभरुन पाहुणचार करून कोकणच्या समुद्री माशांची मेजवानी होत असते. तऱ्हेतऱ्हेचे
मासे स्थानिक लोक त्यांना सहज उपलब्ध करून देखील देतात. नानाप्रकारे लोकांचं प्रेम,
सहकार्य आणि माणूकीचे संबंध पाहून कोणालाही हेवा वाटावा. सर कोल्हापूर, कराड,
सांगली, लातुर असा घाटमाथ्यावरचा प्रवास करुनही न थकता त्वरित यंत्रयावत हॉस्पिटलमध्ये
वाट बघत असलेल्या आपल्या रुग्णांना तपासण्यात मग्न होतात. ही सगळी तारेवरची कसरत
करताना त्यांची दमछाक कशी होत नाही..? कुठून येते एवढी ऊर्जा
त्यांच्यात..? राहून राहून नवल वाटतं या
साऱ्याचं... या आणि अशा अनेक गुणांमुळे सरांबद्दलची परिसरातील सर्वांच्या मनात
आदराची भावना निर्माण झाली आहे.
मला आठवतंय नववीत असताना डॉक्टरांना आमच्या
शाळेत एका व्याख्यानाला बोलाविण्यात आले होते. तेच सरांचं पहिलं दर्शन. त्यांची
देहबोली, बोलण्यातील आत्मविश्वास, प्रचंड ज्ञान ओसंडून वाहणारा तो तेजस्वी चेहरा
पाहून मी त्याच क्षणी त्यांचा होवून गेलो होतो. मग आम्ही प्रत्येकाने आपापल्या
मनातील शंका विचारल्या आणि तितक्याच आत्मियतेने त्यांनी त्याचे निरसन करून आम्हाला
मोकळं केलं.
सरांना कधी वेळ असेलच तर जबरदस्तीने घरी
घेऊन जाऊन शुगर फ्री चहा घ्यायला लावतात मला दूध आवडत नसतानाही; आणि मलाही काकींसह त्यांना
नाराज करणं जमत नाही. मग चहा पितापिता ओघाओघाने धार्मिक, सामाजिक, राजकीय, शैक्षणिक
आदी विविध विषयांवर गप्पा मारतात. या सर्व गप्पांमधूनच त्यांच्यातील संवेदनशील
माणूस जवळून अनुभवायला मिळाला.
नुकतंच त्यांच्या मातोश्रींचं देहावसान झालं. त्यावेळी मात्र एरवी
कणखर वाटणारे डॉक्टर जेव्हा ढसाढसा रडले त्याने साऱ्यांचेच ह्रदय पिळवटून गेले.
आईच्या शेवटच्या क्षणापर्यंत सरांनी आपले सारे वैद्यकीय प्रयत्न पणाला लावले. अखरेच्या
क्षणी आईला चालतं-बोलतं करुन डॉक्टरांनी साऱ्या नातेवाईकांना, नातवंडांना मनसोक्त
भेटू दिलं आणि मग तृप्त मनाने आईची प्राणज्योत मावळली.
प्रत्येक क्षण
अन् क्षण सजग राहून माणसांच्या अंतर्मनातील घालमेलीचा अचुक अंदाज बांधून सहकार्याचा
हात सतत पुढे असणाऱ्या व अनेक पेशंटचे प्राण वाचवणाऱ्या डॉक्टरांना आणि काकींना आज
त्यांच्या वाढदिवसानिमित्त उदंड आयुष्य लाभो हिच मनोकामना..!
*****
कोणत्याही टिप्पण्‍या नाहीत:
टिप्पणी पोस्ट करा